Στο Χόλιγουντ υπάρχουν βραδιές που απλώς γίνονται, και υπάρχουν βραδιές που γράφουν το manual για το τι σημαίνει εξουσία στον παγκόσμιο πολιτισμό. Το Academy Museum Gala ανήκει κατηγορηματικά στη δεύτερη κατηγορία. Δεν ήταν μια εκδήλωση, ήταν μια δήλωση ισχύος: το σινεμά δεν είναι απλώς βιομηχανία – είναι το πιο ισχυρό brand του πλανήτη.
Από τον Γιώργο Σατσίδη
Από τους πρώτους κιόλας καλεσμένους φάνηκε ότι το κόκκινο χαλί είχε μετατραπεί σε χαρτογράφηση της σύγχρονης επιρροής. Robert Downey Jr. έκανε την έναρξη, όχι ως ηθοποιός, αλλά ως ο άνθρωπος που ενσάρκωσε την έννοια του modern hero. Ο Martin Scorsese ήταν εκεί όχι για να τιμηθεί, αλλά για να μεταβιβάσει πολιτισμική εξουσία στον Bruce Springsteen – έναν άντρα που δεν τραγουδά απλώς, αλλά γράφει την αμερικανική ψυχολογία πάνω σε κιθάρα.
Ο Springsteen ανέβηκε στη σκηνή, πήρε το πρώτο Legacy Award και στη συνέχεια έκανε κάτι που μόνο όσοι ανήκουν στο πάνθεον μπορούν να κάνουν: πήρε το μικρόφωνο και με τρεις μόνο τίτλους τραγουδιών υπενθύμισε γιατί η αφήγησή του αποτελεί θεμέλιο λίθο της pop κουλτούρας. "Streets of Philadelphia”. "Atlantic City”. "Land of Hope and Dreams”. Δεν ήταν συναυλία – ήταν πολιτιστική κληρονομιά σε real time.
Στο ίδιο σκηνικό, η Penélope Cruz παρέλαβε το Icon Award ως η γυναίκα που μετατρέπει την κάμερα σε εργαλείο ανθρώπινης αλήθειας. Δεν χρειάστηκε μεγάλα λόγια – η σιωπή της είχε περισσότερο βάρος από κάθε απονομή. Είναι η ηθοποιός που μπορεί να παίξει από Pedro Almodóvar μέχρι Michael Mann και να τους κάνει όλους να φαίνονται ότι έγραψαν την ιστορία τους πάνω στο βλέμμα της.
Και μετά ήταν η Kim Kardashian. Η γυναίκα που –είτε συμφωνείς είτε όχι– γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε ζει πώς διαχειρίζεται κανείς την εικόνα του. Εμφανίστηκε με καλυμμένο πρόσωπο, σαν ζωντανό μανιφέστο: "δεν είμαι προϊόν της δημοσιότητας, είμαι η δημοσιότητα". Δεν ήρθε να παίξει ρόλο, αλλά να υπενθυμίσει ότι ο έλεγχος της ταυτότητας είναι η νέα μορφή εξουσίας. Το καλυμμένο look στο πρόσωπο της δεν ήταν fashion moment. Ήταν cultural statement: στο νέο Χόλιγουντ, δε χρειάζεται να σε βλέπουν για να είσαι η πιο πολυσυζητημένη παρουσία της βραδιάς.
Το gala δεν ήταν γιορτή της σόουμπιζ. Ήταν σύνοδος ηγετών. Από τον George Clooney μέχρι τον Ryan Coogler, από τον Bong Joon Ho μέχρι τον Barry Jenkins, το κοινό δεν αποτελούνταν από celebrities αλλά από αρχιτέκτονες του σύγχρονου πολιτισμού – ανθρώπους που χτίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο πλανήτης αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα.
Εκεί δεν παρευρίσκεσαι απλώς. Αν δεν έχεις αφήσει αποτύπωμα στο σινεμά, δεν έχεις λόγο να βρίσκεσαι στην αίθουσα.
Το Academy Museum δεν είναι μουσείο. Είναι το αρχηγείο της συλλογικής μνήμης του σινεμά. Σχεδιασμένο από τον Renzo Piano, λειτουργεί σαν φάρος. Εδώ φυλάσσονται τα αντικείμενα του παρελθόντος, αλλά ταυτόχρονα διαμορφώνονται οι αφηγήσεις του μέλλοντος. Και το ετήσιο gala είναι η τελετή ενεργοποίησης αυτής της δύναμης.
Το μεγαλύτερο μήνυμα της βραδιάς; Στον κόσμο της Τεχνητής Νοημοσύνης, των αλγορίθμων και του scrolling, το σινεμά παραμένει η πιο ισχυρή μορφή αφηγηματικής κυριαρχίας. Κι αν θες να δεις ποιοι ορίζουν τον παγκόσμιο πολιτισμό – δεν αρκεί να κοιτάξεις το box office.
Πρέπει να δεις ποιοι κάθονται στο ίδιο τραπέζι εδώ. Ο Bruce Springsteen. Ο Martin Scorsese. Η Penélope Cruz. Η Kim Kardashian με καλυμμένο πρόσωπο και απόλυτο έλεγχο του narrative. Ο Robert Downey Jr. να υπογραμμίζει ότι ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο τέχνη – είναι η ταυτότητα ενός έθνους και μιας ολόκληρης εποχής.
Το Academy Museum Gala δεν ήταν απλά η πιο λαμπερή βραδιά του Χόλιγουντ. Ήταν η απόδειξη ότι η πραγματική δύναμη δεν κάνει θόρυβο. Απλώς δείχνει ποιος θα γράψει το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
